How is Sustainable Development?

ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဟူသည္   အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ စားေမးပြဲေျဖခါနီး ဆရာဆရာမမ်ားက revisionျပန္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမးေလ့ရွိသည္က ဘယ္အခန္းကအေရးႀကီးလဲ ဘာေတြက်က္ရမွာလဲျဖစ္၏။  ဆရာဆရာမမ်ား၏ အေျဖက တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူတတ္ၾက။ ဆရာမအခ်ိဳ႕က အရိပ္အျမြက္ေျပာသလို အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ နီးနီးစပ္စပ္ေျပာၾက၏။ ဆရာတစ္ဦးကေတာ့ အကုန္လံုးသင္ထားၿပီးၿပီ ေမးခ်င္တာေမးမည္ဟုသာ ႐ႈတည္တည္ေျပာေလ့ရွိ၏။ ထိုဆရာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းခဲ့ဖူးသည္။  ေက်းလက္မီးလင္းေရးအတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားစနစ္ႏွင့္ေဝးေသာ ေက်းရြာမ်ားတြင္ မီးထြန္းရန္ TV ၾကည့္ရန္အတြက္ ဆိုလာစနစ္မ်ား တပ္ဆင္ေပး၏။ တစ္အိမ္တစ္ယူနစ္တပ္ဆင္ေပးသည့့္ ဆိုလာတန္ဖိုးက ႏွစ္သိန္းနီးပါးျဖစ္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရႏွင့္ဌာနကို ေက်းဇူးတင္ၾက၏။ ဝမ္းေျမာက္စကားဆိုၾက၏။ ဆိုလာမီးေလးရေတာ့ မနက္ေစာေစာဆြမ္းထခ်က္ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့ကြယ္ ဆိုသည့္ အဖြားအို၏ စကားသည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ ႏွလံုးအိမ္ကို ညြတ္ႏူးခ်မ္းေျမ့ ဝမ္းေျမာက္ေစပါ၏။ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားစရာရွိလာသည္က အလကားရသျဖင့္ ဝမ္းသာေနၾကျခင္းေပလား။ သာမန္မီးထြန္း႐ံုအတြက္ ဆိုလာယူနစ္တစ္စံုသည္ ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္သာတန္၏။ အကာမရွိအမိုးမလံုသည့္ ထန္းရြက္တဲႏွင့္ေနေသာ ေက်းလက္မိသားစုတစ္စုသည္ သမီးငယ္ ညစာၾကည့္ရန္အတြက္ ႏွစ္ေသာင္းတန္ဆိုလာမီးဝယ္ယူ အသံုးျပဳေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ဖူးသျဖင့္ အိမ္ႀကီးရခုိင္ႏွင့္ေနေသာ အဖြားအို၏ ေက်းဇူးတင္စကားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းနည္းမိရသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရအသီးသီး ဌာနအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းအဖံုဖံုက  ေက်းရြာမ်ားတြင္ စက္ေရတြင္းမ်ားတူးေပးခဲ့ၾက၏။ VWCဟုေခၚသည့္ ေက်းရြာေရေကာ္မတီမ်ားဖြဲ႕စည္းေပးၿပီး ေငြစာရင္းထိန္းသိမ္းနည္းမ်ား စက္အေသးစားျပဳျပင္နည္းမ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ သင္တန္းမ်ားေပးထား၏။ စက္ျဖင့္ေမာင္းမွရေသာေရကို သင့္ေလ်ာ္သည့္ႏႈန္းျဖင့္ ရြာသားမ်ားကဝယ္သံုးၾကရသည္။ ဆီဖိုးႏွင့္စက္ေမာင္းခႏႈတ္ၿပီးက်န္ေသာေရဖိုးရေငြကို ေရတြင္းေရစက္ပ်က္လ်င္ ျပင္ဆင္ရာတြင္သံုးရန္ ရန္ပံုေငြစုထားရသည္။ ထိုစနစ္သည္ေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း .... အခ်ိဳ႕ရြာက စက္ဆီဖိုးမတတ္ႏိုင္သျဖင့္ ဆိုလာတပ္ေပးရန္တင္ျပၾက၏။ အခ်ိဳ႕ရြာက စက္ပ်က္သျဖင့္ျပင္ေပးပါဟုေျပာၾကျပန္သည္။ ေရေကာ္မတီရန္ပံုေငြမရွိဘူးလားဟုေမးလ်င္ ေဝေဝဝါးဝါးေျဖ၏။ ကန္ထ႐ိုက္ေပးသည့္ရြာကေပးထားၾကေသးသည္။ ေရႊကိုမလို ေရကိုသာလိုသည့္ ထိုရြာတို႔တြင္ .... ေရကန္တို႔သည္ ေရညွိအလိမ္းလိမ္း ေရစက္႐ံု အမိုးတို႔သည္ အၿပိဳၿပိဳ အကာအခင္းတို႔သည္ အပ်က္ပ်က္ Engine တို႔သည္ ေခ်းအထပ္ထပ္ ေရတြင္းပတ္လည္တို႔သည္ ရြံ႕အလူလူး ျမင္ရေလ့ရွိ၏။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ၿပီး ယခုအခ်ိန္အထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုေသာ စာေမးပြဲမ်ား ႀကံဳေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္မုန္းခဲ့ဖူးေသာ ဆရာ၏ ေစတနာကို မ်က္ရည္စို႔ေအာင္ခံစားမိရင္း ဆရာ့ေက်းဇူးတရားကို စိတ္အတြင္းမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ်ကန္ေတာ့ရေတာ့သည္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးတိုင္း နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ ရက္တိုတိုႏွင့္ ေရာက္ရပါေစဟုဆုေတာင္းရင္း နိဗၺာန္ေသာင္သို႔ ပို႔မည့္ေဖာင္ကူးတို႔ ေရာက္အလာကိုေစာင့္ဆိုင္းရင္းျဖင့္ သံသရာႏြံတြင္း ဘဝမ်ားစြာနစ္မြန္းေနၾကရေသာ အႏၲပုတုဇဥ္မ်ားကဲ့သို႔ .... လိုသမွ်ေတာင္းရင္း ရသမွ်ေက်းဇူးတင္ရင္း ပေဒသာပင္ အထက္ကက်အလာကို ေစာင့္ဆိုင္းရင္းျဖင့္ ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးမည့္ ဘိုးဘိုးေအာင္ႏွင့္ ရွင္အဇၥ်ေဂါဏတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္းျဖင့္ .... ေနညိဳတိမ္ေတာက္ခ်ိန္ စာဥတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ရြံ႕အလူးလူးျဖင့္ ေရခပ္ဆင္းၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားမ်ား၏ ရြာငယ္ဇနပုဒ္မီးခြက္ကေလးမွိတ္တုပ္ကို သားေျမးျမစ္အဆက္ဆက္ထိ ဆက္ထြန္းေနဦးမည့္ ေက်းရြာမ်ားအတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္မကိုးဘဲ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို ေရရွည္မရႏိုင္ေၾကာင္း မည္သို႔ေျပာၾကားရမည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆရာအား ေမးၾကည့္ခ်င္ပါေတာ့သည္။